Wijngoed dat in bezit is van Marianne en Fons Aaldering. Nederlanders die per se een eigen domein wensten, hadden gezocht in Spanje en in Frankrijk, om uiteindelijk wat extra airmiles te maken en neer te strijken in Devon Valley, Stellenbosch.

Ooit proefden we Aalderings eerste oogst (2007) en noteerden we niet veel later dat er sprake was van een geslaagd debuut. Omdat deze nu eens niet zoals veel Zuid-Afrikaans rood rook als Artis tijdens een warme zomerdag en smaakte als tuttifrutti. Deze wenste zich te meten (en kon het) met het grote materiaal uit Bordeaux. Destijds overigens nogal nadrukkelijk vertrouwend op het eikenhout: kom je wel vaker tegen bij debutanten. Zodoende veel roostertonen, vanillezoet en specerij rondom cassis en pruimen. 

Inmiddels zijn er (dertien oogsten later) voortschrijdende inzichten ontstaan, de stokken zijn ouder geworden en we menen dat ze een nieuwe wijnmaker hebben; we zullen het de familie weer eens vragen als ze het Amsterdamse aandoen om een rijsttafel af te halen bij Terang Boelan, hun favoriete Indonees. 

De 2018 proefden we als laatste. Zoveel overtuigender dan de debuutoogst.. Donker, koel fruit, espressobitters, bitter chocolade in laurier gewikkeld en dubbelzijdige tannines. Klinkt nadrukkelijk en zwaar maar ontwikkelde zich in het glas als intelligent en verfijnd. 

Thans 2020 op de proeftafel. Met 20 als thema: 20 maanden lagering op nieuw Frans eiken. Te? Beslist niet. Nergens gepronk met nadrukkelijk houtzoet, specerijentonen of een greep uit de bak met gebrande nootjes. Volop bramen, cassis en donkere partijen. Volle, sappige tannines. Klassieke stijl.