Nederlandse Rosé

Voor ons wekelijkse artikel in zowel het Parool als het AD zoekt  mevrouw Hamersma normaal gesproken in haar assortiment een kookboek uit, veelal vers van de pers. Bij het gerecht dat zij daaruit maakt, zoek ik een drietal bijpassende wijnen uit. Ofschoon zij de kookboekwinkel wegens de welbekende omstandigheden tijdelijk gesloten had, was er aan inspiratie nog steeds geen gebrek. Waar ik het met twee koelkasten voor mijn proefflessen moet doen, heeft zij thuis een aparte kookboekenkamer.

Toch waren de rollen dit keer omgedraaid: voor de verandering was de wijn leidend. Niet omdat ik nu eindelijk eens kon afrekenen met mijn rol als ‘man achter de vrouw’, maar meer omdat ik op een dag met drie erg goede Zuid-Franse rosés zat die ik niet wilde weggooien. Daarbij moet ik aantekenen dat ook chauvinistische gevoelens een rol speelden.

Wereldberoemd 
Zo was daar de verse oogst van landgenoot Eric Kurver. Hij schudde het slaperige Coteaux d’Aix-en-Provence wakker. Door AIX als merknaam te registreren en ter plekke een rosé te maken die binnen tien jaar wereldberoemd is geworden.

Naar verluidt zijn er sommige plaatselijke magistraten en wijnboeren die zodoende zijn bloed kunnen drinken. Maar smakelijker is om zijn 2019-editie nemen. Aan de standvastige succesformule is ook dit jaar weer niet getornd: rijpe aardbei, koele framboos, lichte kruidigheid en aangename frisheid. Nummer twee kwam uit Côtes de Provence, bekend als dé kwaliteitsregio. Niet in de laatste plaats omdat rosé daar zijn oorsprong vindt. Naar ver- luidt met dank aan de Grieken, die al 600 jaar voor Christus in Marseille kwamen buurten.

Frêle rood fruit
Helaas wordt die faam regelmatig te grabbel gegooid: 25 procent van de productie is bulkwijn die vaak net zo bleek smaakt als de rosé oogt. Maar in Le Luc en Provence doet de Nederlandse familie De Groot daar niet aan. Hun jongste oogst trakteerde op frêle rood fruit, een sinaasappelschilbittertje plus – hoe kan het ook anders – een snufje herbes de Provence.

De slotakte werd verzorgd door het nederigere Languedoc. Dat geldt trouwens niet voor de reputatie van Terre des Dames. De grande dame van de internationale wijnschrijvers, Jancis Robinson, beschouwt dit domein zelfs als een van haar favoriete Languedoc producenten. Wij trots, want ook in Nederlandse handen.

Eigenaar Lidewij van Wilgen maakte een indrukwekkende biorosé die even kloek, oprecht en energiek is als zijzelf. En terwijl ik druk doende was geweest met mijn proefnotities, had ook mevrouw Hamersma niet stilgezeten. Om in zuidelijke sferen te geraken, had zij uit Provence een tomatentaart met tapenade gemaakt, een rosélieveling bij uitstek. “Zullen we die op het balkon opeten?” stelde zij voor. Een goed idee. Het weer was ernaar en per slot van rekening is ons balkon ook op het zuiden.