Argentinië zoekt het hogerop

Argentinië. In de grote wereldwijde wijngids te vinden onder het hoofdstuk ‘Nieuwe Wereld’. Toch is dit toonaangevende Zuid-Amerikaanse wijnland bepaald niet van gisteren. Inmiddels wordt er al ruim vijfhonderd jaar wijn gemaakt. Toegegeven, met dank aan inspanningen vanuit de ‘Oude Wereld’. De Katholieke kerk, die ook daar voor het geloof graag vaste grond onder de voeten zag, liet er Spaanse missionarissen in de 16e eeuw nog wat anders in de aarde stoppen: wijnranken. In eerste instantie waren deze bedoeld om te zorgen dat de zo hoognodige miswijn niet ontbrak. Het woord van onze Lieve Heer is immers nog een stuk makkelijker te verkondigen door af en toe een glaasje te drinken.

Ondertussen echter hebben ook  gelovigen buiten de kerk, zelfs buiten de grenzen,  Argentinië omarmd. Wijn is een belangrijk exportproduct geworden. Grootste troef is de malbec (wie kent ‘m niet?), een druif die 20 procent van het totale wijngaardareaal beslaat. Epicentrum: Mendoza goed voor niet minder dan 70 procent van de totale productie. Geen gekke carrière toch voor een druif die in het Franse Cahors nou niet bepaald nog de schijnwerpers op zich wist gericht. En in Bordeaux genoegen moest nemen als hulpdruif om ter plekke hand- en spandiensten te verrichten aan blends waarin cabernet sauvignon en merlot een hoofdrol opeisten.

Hoe anders is dat bij de Argentijnse wijnmakers die malbec op een hoger plan hebben getild.  Letterlijk zelfs. Zij hebben ontdekt dat de druif als geen ander gedijt als het motto ‘hoog, hoger, hoogst’ wordt omarmd. Wijngaarden op de uitlopers van de Andes, vaak tussen de 1000 en 1300 meter gelegen, vormen het ideale terroir voor karaktervol, onnavolgbaar en wereldwijd gewild rood. Het geheime wapen: de unieke intensiteit van het zonlicht op deze hoogte dat ervoor zorgt dat deze druif er zich van zijn beste kant kan laten zien. Het mag duidelijk zijn dat hoogtevrees Argentijnse wijnmakers vreemd is. Wie in de Andes zijn wijngaarden aanplant, krijgt geen knoop in de maag als ie naar beneden kijkt. Misschien is daarom wel hun blik altijd omhoog gericht. Ook wat kwaliteit betreft trouwens. Extra aantrekkelijk is dat dit geldt voor zowel de basiskwaliteit- als de superpremium wijnen. Ook eerstgenoemde hebben vaak zoveel te bieden voor hun geld. 

Maar is er nou louter sprake van malbec-monomanie? Beslist niet. ‘High altitude’ is ondertussen ook een claim to fame geworden voor onder meer cabernet sauvignon, cabernet franc, petit verdot, syrah en de tannat. En de bergen blijken ook de ideale biotoop voor witte druiven, met name voor chardonnay.

Tot zover Argentinië in vogelvlucht. Maar laten we, nu we er toch zijn, eens even neerstrijken bij Luigi Bosca, een producent die daar bepaald ook niet onlangs pas is komen aanwaaien. Bosca heeft een anno van 1890 achter zijn naam staan toen Leoncio Arizu zich vanuit Spanje in Luján de Cuyo vestigde. Destijds al bleek deze pionier voor het maken van kwaliteitswijnen in Europa een neusje voor Argentijnse kwaliteit te hebben: binnen Mendoza wordt juist Luján gezien als de beste plek voor malbec. Niet voor niets was dit ook de eerste plek in Argentinië die een CDO werd, een Controlled Denomination of Origin. En de familie bepaalt er nog steeds de koers. Vandaag de dag zijn landbouwkundig ingenieur Alberto Arizu senior en CEO Alberto Arizu junior nog altijd verantwoordelijk voor de geloofsbrieven van Luigi Bosca. En sinds kort zijn deze ook in Nederland te bestuderen in de vorm van hun Pristinus-lijn.

In de rode is malbec voorgesteld aan de ook al niet onbekende syrah. En in de witte mag chardonnay solo. We hebben de 2021 oogsten al geproefd voor De Grote Hamersma en die vielen bepaald niet tegen. ‘Maar oordeel zelf’ zeggen wij altijd en de lente kent wellicht een paar een mooie aanleidingen. Zo vormt de chardonnay een gouden combinatie met onze eigen Limburgse goud, de asperge. Serveer er gerookte zalm bij en een ander krijgt nog meer glans. Maar ook bij een mooi stukje kip laat een dergelijke chardonnay zich smaken. Nu is het niet ondenkbaar dat het rond die tijd ook lekker weer is. En dan meldt ook de barbecue zich weer voor actieve dienst. In Argentinië zelf is de asado een nationaal tijdverdrijf, waarbij met als  thema all you can eat er van vroeg in de middag tot laat in de avond gegrild wordt. En niets weerhoudt ons om dat ook hier te doen. Zo’n blend van malbec en syrah laat zich met name bijzonder goed smaken bij rood vlees, hamburgers, rollade, spare ribs en worstjes. Maar komen daarmee de vegetariërs dan op een droogje te staan? Niet als deze toevallig ook al van de asperges hebben gegeten. Maar evenmin als er gegrilde aubergines met een Midden-Oosterse touch, couscous, of linzenschotels op de tuintafel verschijnen. Aldus kunnen met dank aan de Argentijnen ook onze smaakpapillen het hogerop zoeken.