Door al die verhalen over Chinezen die zelfs een paar honderd piek neerleggen voor een lége fles Lafite-Rothschild (die ze dan achteloos op het dressoir parkeren, alsof ze ‘m zelf leeggedronken hebben), zou je bijna vergeten dat bordeaux ook betaalbaar kan zijn. 

Nu is het uitkijken met betaalbare bordeaux. Verhalen te over van lieden die die prachtmédocs weten, ‘gekocht voor geen geld in een zaakje dat niemand kent’. Niet vreemd, want de prachtmédoc riekt naar oudroest en dode mensen en schuurt hardvochtig richting de geplaagde maagwand. 

Maar soms zit het mee, en betreft het inderdaad médoc zoals Bacchus het bedoeld heeft. Geurend naar rijp fruit, dure schoenen, herfst en sigarenkistjes en dat is in wijn een heerlijke combinatie. Straffe maar mooi rijpe tannines. Deftig zoals ‘t merlot en cabernet van elders zelden lukt. Geen geld voor zulke geuren en smaken waar menig Chinees miljonair nog niet van kan dromen.