Toen het 200 hectare tellende Bodega Garzón uit de grond werd gestampt, haalden ze winemaking consultant Alberto Antonini aan boord. Het volledige domein werd aangeplant met nieuwe stokken. Bij rood lag de nadruk op tannat vanwege de Uruguayaanse traditie met deze druif. Maar voor wit heeft Uruguay niet echt een favoriet. Daarom koos Antonini voor albariño, pinot grigio en deze viognier: "after all the investments I didn't feel comfortable with putting all the eggs in one basket".

Die keuze pakt goed uit. Het mooie van deze viognier is de ongekende frisheid. Een afgeslankte vorm. Licht verteerbaar. Zelfs dit nieuwe oogstjaar dat toch een een hele procent alcohol heeft meegekregen van de baas. Zomerpeertjes en zoete appeltjes in plaats van de zoveelste peervormige of appelvormige Dikkerdje Dap. Bescheiden vergeet-mij-nietjes en zelfs een takje munt dat per ongeluk in de grasmaaier terecht is gekomen. Opvallend dat daar ook wat gember in is beland deze maaibeurt. 

Enfin, het enige wat breed is aan deze viognier is zijn culinaire inzetbaarheid. Vietnamees, Koreaans of Japans graag.