De hoofdstad van het land is niet bepaald de hoofdstad van de wijn. Maar dat is een paar wijnmakers de eer te na. Zoals bij Bernabeleva waar met garnacha, van in eerste instantie verwaarloosde wijngaarden, aan een extreme makeover wordt gewerkt. Zonder enge stylistes, botox en haarartiesten. Daar maken ze een verrukkelijke, gulle, verfijnde en vlezige tinto mee maar ook opwindend wit. Het enige dat we daar voor moeten doen is Bernabeleva volgen, het pad van de beer. 

Dat brengt ons bovendien een heel eind terug in de tijd. Naar 1923 toen Vicente Álvares-Villamil een stuk land kocht in San Martín de Valdeiglesias, 75 kilometer ten westen van Madrid. Volgens hem was dat de ideale plek om de garnachadruif aan te planten. Nu kwam het daar wel van maar de daarop volgende roerige jaren in Spanje (staatsgreepje door een Spaanse fan van Mussolini) maakten dat Álvares-Villamil zijn droom moest laten rusten. De familie hield het stuk land aan en bleef de wijngaarden onderhouden. Uiteindelijk waren het zijn twee achterkleinkinderen die in 2006 het plan van hun overgrootvader hebben hervat met in het geval van deze witte als basis wijnranken van twintig jaar oud uit een steile wijngaard midden in een bos. Want tja, daar hebben beren nu eenmaal hun domicilie. 

Hoe dan ook, het was het wachten allemaal waard. Garnacha blanca, opgestart met wilde gisten (je bent beer of niet), fermentatie sobre lias op groot gebruikt eiken (2400 liter) zorgen voor een wijn waar de spanning goed op zit. Gedroogde abrikoos, peer met een bakrandje, appel met amandelschaafsel, boskruid, vanilleflinters, tannines en zacht aanzettende zuren. Even walsen en de beer is los.