Het etiket doet het ergste vrezen. Mijn moeder heeft jarenlang de Removos kunstkalender aan de deur gekocht. Was voor het goede doel, want daarmee steunde zij de stichting van mond- en voetschilders die de afbeeldingen boven de maanden hadden ingevuld. En al hing zij de kalender op de wc, ik probeerde altijd mijn plas op te houden als ik op visite was. 

Maar de colporteur blijkt ook in Mallorca aan de poort te hebben gerammeld bij Can Axartell. En die hebben 'het uitzicht op Port Pollença' op de fles afgebeeld, een hommage aan een lokale schilder die hoe dan ook zijn voornaam meeheeft: Dionís Bennàsar. Mijn moeder zou het schilderwerkje prachtig hebben gevonden. Of zij ook de inhoud van de fles kan waarderen valt te bezien. Heb haar onlangs nog zielsgelukkig gemaakt met een fles kweeperenwijn. 'Zoet is goed' is haar motto. En rood drinkt ze sowieso liever niet. Ook niet zo'n uitzonderlijke tinto waar de bio van afdavert. Tot ons gebracht via een op Mallorca buurtende syrah in combinatie met homeboy manto negro, die laatste waarschijnlijk een kruising van twee nog onbekendere types van het eiland, de sabaté en de callet cas concos. 

Maar deels onbekend maakt helemaal niet onbemind. Prachtige wijn van een buitengewoon precies werkende bodega. Niet met geweld wijn overpompen en door de slangen jagen maar volgens de 'métode gravetat', een techniek om de zwaartekracht het werk te laten doen. Ze geloven er dermate in dat ze het ook voor op het etiket hebben gezet. Inderdaad, pal onder dat schilderij. 

Rood, eerlijk, puur en zonder omwegen. Van een aardse eerlijkheid. Cassis, frambozen, bramen, kraakje zwarte peper, wat dansende zuren en zachtjes tegen de kademuren aankabbelende tannines. (Zie ook de witte 'Corum' van Can Axartell.)