Rianne Ogink: Reality check

Oogst 2024 is van start! Dagenlang kratjes sjouwen, druiven snoepen, trossen sorteren en sleuren met onhandig zware slangen. Bijna was ik vergeten hoe het voelde. De spierpijn is genadeloos, de wekker schalt pijnlijk vroeg door het huis en met een beetje pech ontneemt loadshedding me van m’n ochtendkoffie. Je kan je m’n humeur vast voorstellen. Gelukkig laat de zon al m’n chagrijn meteen vergeten. Wijnmaker Jean vertelt met een brede jongensachtige grijns over wat ons vandaag te wachten staat. Ik wrijf nog eens bedenkelijk over mijn pijnlijke schouders. De eerste Afrikaanse beats knallen door de speaker en de dag kan beginnen.

De druiventrossen rammelen lekker over de band. Samen met assistent wijnmaker steun-toeverlaat-regeltante Candice sorteren we met minutieuze precisie alle druiventrossen. Kijken, ruiken, proeven, vrijwel alle zintuigen worden hier ingeschakeld. We worden bijgestaan en getraind door een vast team van vier jongens die al jaren voor Damascene werken. Mogobo, is de pientere knul die hoopt ooit zijn eigen wijn te maken, Donny is de ondeugd zelve op de heftruck, Bright is de zwijger met brute kracht en Ricardo de serieuze van het stel. Ik ben benieuwd hoe het voor hen is om jaar in jaar uit weer een stel eigenwijze oogsthulpentroepen te zien komen en gaan.

Alle vier komen uit ‘de community’. Het is indrukwekkend en tegelijkertijd best confronterend om de verhalen uit de ‘zinken dakkies’ gemeenschap te horen. Trots vertellen ze honderduit over hun gemeenschap. Ze werken hard en dragen zorg voor hun families, wat wil je nog meer? Wat zijn onze zorgen dan pietluttig. Je weet het in je achterhoofd wel, maar beseft het je niet écht tot je deze gesprekken voert. Reality check!

Zo door de weken heen kletsen we wat af aan die sorteerband. Zuid-Afrika met alle cultuur en historie blijft me verwonderen. Het is een land met zoveel diversiteit in mensen, culturen, religies, talen en welvaart dat elke omschrijving te kort zou doen. Ik heb zelden zo’n oprechte, warme, gastvrije en kleurrijke cultuur ervaren. De drie maanden hier zijn pas net begonnen, maar nu al van onschatbare waarde. Niet alleen voor het praktische wijnmaken, maar ook voor persoonlijke ontwikkeling en blik op de wereld. De goedlachse en positieve mindset is werkelijk inspirerend! 

Inmiddels zit de sfeer zit er lekker in, alle druiven zorgen ervoor dat ik sta te stuiteren van de energie. Al meedeinend op de muziek betrap ik me erop dat ik af en toe wegdroom bij het aanschouwen van het indrukwekkende landschap op de achtergrond. Man wat is het hier prachtig! Donny tikt me op de vingers ‘common guys, common guys’, voordat hij weer een nieuw kistje wijn op de band slingert. Op een zeker moment loopt het water me in de mond bij de geur van een heuse braai (Zuid-Afrikaanse bbq). Dan besef ik me dat 08.00u een tikje vroeg is voor een bbq en er trekt een grauwe mist door de vallei. We horen de eerste sirenes in de verte en er komen twee blushelikopters overvliegen. Een naar gevoel bekruipt me. Je hoort er vaak genoeg over, maar ineens is het dichtbij en ‘echt’. Het einde van de dag brengt goed nieuws, de wind is gedraaid en voorlopig hoeven wij ons niet druk te maken. Wat te doen als het dichtbij komt? “Je buren helpen” zegt Jean. Hoe dat in z’n werk gaat? Hopelijk hoef ik er nooit achter te komen.

En dan nog zo’n reality check, veel minder dramatisch, maar aan alles komt een einde. De Grote Hamersma gaat hun nieuwsbrief anders invullen en dat betekent dat dit mijn laatste column gaat zijn. Of er in een ander format een vervolg gaat komen moet de toekomst uit gaan wijzen. Tot die tijd kunnen de liefhebbers me blijven volgen via Instagram, @wine_journey_rianne. Via deze weg wil ik iedereen bedanken voor het lezen en alle leuke reacties! En vooral team Hamersma voor de mogelijkheid om dit ‘dagboek’ een podium te geven. Nooit gedacht dat meer mensen dan m’n moeder dit zouden lezen. Merci beaucoup! 

À bientôt!

Rianne