Wijn maken gebeurt hier al een tijdje, zo vlakbij de Atlantische kust, een uurtje van Nantes met de rijdende wagen. In de vijfde en zesde eeuw plantten monniken hier de eerste wijnstokken aan. Misschien was dat wel al ter ere van Saint Nicolaas. Of dat toen ook al négrette was vertellen de overleveringen niet. Thierry Michon in l'Ile d'Olonne doet dat in ieder geval wel. Bijzonder. Het is een druif die je nauwelijks tegenkomt. Aan de kwaliteit en smaak zal het niet liggen: pinot noirachtig. Beantwoordt ook verder erg mooi aan onze hedendaags eet- en drinkeisen. Nu we slechts nog het varken van boer Piet wensen te eten, omdat we die goeie man kennen en we weten dat-ie zo fijn voor zijn dieren zorgt. Nu we zelf langs de berm onze kruiden willen plukken, omdat we het gewoon een ontzettend fijne berm vinden. Nu we louter nog de vergeten groenten van de tot voor kort vergeten boerderij verderop in het dorp wensen te betrekken. Dan willen we natuurlijk ook nog louter wijn drinken van druiven die alleen daar en dus alleen maar daar op hun plek zijn. Nu eens niet van die eeuwige cabernet, merlot of syrah. Nee, van de négrettedruif. Die alleen in deze streek in zijn pure eentje voor viooltjesrood zorgt, met kersen, zoethout en boerenkoolbittertjes. Alleen die naam. Négrette: is dat nog wel van de politiek correcte?