We beoordeelden ook de 'instap-macabeo' van deze producent.

Die zwierde met dank aan vieve zuren, kaatste langs appel, toucheerde witte besjes, maakte een pas de deux met citrus, zette een rechte streep langs de mineraalliniaal, deed de ramen open om een frisse bries binnen te laten en om te flirten met nabije natuurwijn.

Kortom, normaal gesproken wil macabeo nog wel eens saai uit de hoek komen. Maar deze nam bezit van de hele dansvloer.

Thans krijgen we echter te maken met een nog interessantere versie. Met dank aan ruim een jaar Frans eiken en nog een paar maanden nazorg op beton. Gevulder, ronder, gelaagder, spicier en spannender.

Komt uit Manchuela.

Hoorde ooit bij het grootse (in ieder geval qua liter-output) La Mancha, maar die regio brokkelt langzaam af en verliest terrein aan eigenzinnige, kwalitatieve(re) subgebieden. Manchuela heeft de ambitie om in zijn eentje de status van heel La Mancha te overtreffen.

Het moderne familiebedrijf Bodega La Cepa de Pelayo in Alcalá del Júcar draagt daar zijn druifje aan bij. Signature soort: bobal van 35-60 jaar oude stokken die biologisch toeven op kalkrijke ondergrond. Serieuze presentatie van een druif die lang niet serieus werd genomen en slechts een bijrol genoot als volumeklant in rode budgetblends dan wel een hoofdrol werd toebedeeld in niks aan de hand rosados.

Enfin, La Cepa de Pelayo timmert dus ook aan weg met zijn macabeos, de onvermijdelijke international chardonnay en voor rood wordt ook nog tempranillo ingezet.