Mijn broer had een Zuid-Afrikaanse boerboel, een hond van rond de honderd kilo. Op zijn achterpoten staand kijkt deze een volwassen man recht in het gezicht. Indrukwekkend kortom. En dat is ook precies de bedoeling. In het land van herkomst worden die beesten niet gehouden als schoothondjes als u begrijpt wat ik bedoel. Broer, woonachtig op Ibiza, had zich ontfermd over een mislukkelingetje uit het nest: een wit vrouwtje. Een rasfout. Daar weten ze in Zuid-Afrika alles van. Zo noemde hij haar overigens niet. Sarie vond-ie wel toepasselijk. Liefste hond ter wereld, dat begrijp je. Begroette iedere bezoeker vriendelijk, zwaaide de deur open, wees de weg naar de koelkast, onthulde ook zonder dwang de pincodes van alle bankpassen om vervolgens gezellig op schoot te kruipen. Ach, Sarie. Ze woont inmiddels al jaren in een urn. Daar doet ze ook geen vlieg kwaad. We denken nog vaak aan haar. Vol, vriendelijk, braaf en veel. Een beetje zoals deze wijn uit haar land van herkomst.