Een oogstjaar waarvan de wijnmakers in Chablis blij zijn geworden. En Thomas voelt zich helemaal pico. Niet alleen omdat dit toevallig ook zijn achternaam is. Jubelt ‘pico bello’ omdat hij nu al voor de negende oogst op rij de oude stokken die hij ooit van zijn stokoude opa heeft gekregen tot de mooiste Chablis weet te verleiden. Door zijn fruit druifeigen gisten te gunnen. Niet te filteren. Niet of nauwelijks sulfiet te gebruiken en zijn wijnen op te voeden op Oeufs Nomblot, cementen eieren die zorgen voor een langzame vergisting met een heel geleidelijke oxidatie. De driesterrenrestaurants in Frankrijk hebben ’m al een tijdje terug ontdekt. Wine Spectator looft. Parker schouderklopt. De Franse wijngidsen schetteren trots en chauvinistisch. En de wijndrinker voelt zich ook pico. Want pico Pico. Uit een erg goed jaar. Van een wijngaard uit het hart van Montmain die ik nog niet kende van hem. Beheerst. Zuiver. Kalkstrak en louterend. Witte besjes. Bittertjes van kraakverse witlof. Krakende ijslaagjes, na een eerste schuchtere nachtvorst.