Oogt als een prijs die je op de kermis niet wilt winnen. Als het laatste overblijfsel uit de tombola van het bejaardentehuis van je moeder. Een neoklassieke fresiafles. En dan ook nog eens Frederik heten. Een naam gekalligrafeerd op een etiket dat mij doet denken aan uitbundig gedessineerde naambordjes in vinexwijken. Waarop families behalve hun achternaam ook de voornamen van de ouders, de kinderen plus de roepnamen van hond, hamster en schildpad aan de buitenwacht kenbaar maken. Enfin, u begrijpt dat toen ik Frederik voor het eerst ontmoette, met de nodige argwaan aan hem begon. Sindsdien is hij ook nog flink afgeprijsd! Maar vergis u niet: ook deze is weer een buitengewoon geslaagde schuim-Italiaan die een smakelijke aaneenschakeling van rijpe appel, perzik, abrikoos en citrus presenteert, afgetopt met een mollige mousse. Sorry Fred – mag ik je Fred noemen? – dat ik je zo euvel duidde. Je smaakt beter dan menig prosecco. Maar dat is een prestatie die eigenlijk geen naam mag hebben.