Palomino. Ooit een eigen spijkerbroekenmerk van C & A waar je al rechtgeaarde puber niet dood in aangetroffen wilde worden. Levi's moest het zijn natuurlijk. Memory lane. Zo ook de sherrykuur die mijn moeder - en vele anderen - deed, met dank aan de palomino, de sherrydruif. Enfin, ook sherry bevindt zich inmiddels in de categorie 'daar wil je niet dood mee aangetroffen worden'. Ondanks verwoede pogingen van een aantal sommeliers die als Jehova's de spijtoptanten tot andere gedachten pogen te brengen. 

Maar attentie, attentie, de palomino is niet dood, hij leeft. En steeds vaker als 'gewoon wit' dat 'ongewoon lekker' smaakt. Zoals deze van Barbadillo, eigentijds biologisch bovendien. Prima claim to fame hedendaags natuurlijk. Maar wellicht helpen geur en smaak ook een handje.  Type natuurwijn. Geschilde goudrenetten buiten de koelkast, vochtig hooi, gedroogd geel fruit, ziltigheid, notigheid, witlofbitters, drentelende zuren. Nerveus en ongedurig. Levendig...