Sedella, bergdorpje vlakbij Malaga. Inheemse, soms bijna vergeten druivenrassen voelen zich er thuis. Wijnmaker Lauren Rosillo ook. Dermate dat hij zich ontfermde over dit weeshuis van vergeten druiven en ze een plek gaf in zijn 'project', een klein wijnhuis dat met respect voor de natuur werkt, amfora's gebruikt (wie niet tegenwoordig overigens?) en met oude technieken de wijngaarden bewerkt.

De inspanningen werpen hun vruchten af. Neem deze Filitas y Lutitas bijvoorbeeld. Hand geplukte moscatel en px van soms tachtig jaar oude wijngaarden op 700 meter boven de zeespiegel. Prachtwijn die zich buiten de mainstream beweegt. 'Het is geen easy going witte wijn die je achteloos schenkt; deze droge witte parel is er een in het hogere segment en voor de geoefende wijnliefhebber' waarschuwt de verkoper in Nederland. Wat moet deze begrijpen? Waarmee kan hij nog meer voor oefenstof verwachten? Waar moet deze - kan deze - van gaan houden? 

Van een ingetogen druivigheid bijvoorbeeld. Gedroogde abrikoos. Het zilte van zeewier. Jodium op stro. Salted caramel. Zwart-wit, die ouderwetse, los gestort in een papieren puntzak. Aanhakend bij de umami-manie. Een fino- en manzanilla-zweem. Al ontdekt (sterker nog: lievelingetje) door verschillende sterrenzaken en vele pinxtosbars  in San Sebastian. Wie volgt?