‘Een grüner veltliner graag’, bestelt de restaurantgast, de terrasbezoeker, zonder zich te bekommeren om details als producent of subtiliteiten als jaargang of wijngaard.

Hoeft ook meestal niet. Er zijn grüner veltliners die sjiek naar hun wijngaard heten, maar de meeste heten overzichtelijk naar zichzelf. En smaken ook zo.

Naar grüner veltliner. Zoals deze. Rank en slank, bloesemgeurig, piets kruiden, een bewijsje peper. Soms zacht, soms strakdroog, soms iets daar tussenin. Een frisse, pittige deze, goed droog doch ruim voorzien van fruit.

‘Een grüner veltliner, en graag deze’,