Cahors, de vermaarde zwarte wijn uit Zuidwest-Frankrijk, was toen wij jong waren hooguit verkrijgbaar van de plaatselijke coöperatie. Die een soepele versie aanbood van de tandenknarsende wijn van weleer.

Daarna kwam de heropleving. In navolging van het naburige Madiran ging men hier wijnen maken in de stijl van beroemde buur Bordeaux. Geconcentreerd en met hout.

Dat schoot soms door, en daarna kwam men gelukkig uit op de gulden middenweg. De kracht van malbec, die stoere verwant van merlot, en toch ook de subtiliteit.

En hier proeven we zelfs, net zoals in enkele andere prachtcahors van de nieuwste lichting, onder die kracht dat fijne fruit, die heldere smaak die we ooit proefden in de cahors van de coöperatie. Maar dan in een superieure uitvoering.