FDR1A. Afko: voor Fine Dry Red. Zag in 1974 voor het eerst het licht (na natuurlijk eerst wat maanden eenzame opsluiting in een donkere kelder) en heeft zich in die ruim veertig jaren daarna een soort cultstatus verworven. Niet onterecht. Zeer beschaafde Ozzie-blend. Nergens pushy of te nadrukkelijk. Mooie minty zwartebessen-frisheid, rijp zonder te zoet te worden. Cum laude afgestudeerde tannines, gelaagd rood en zwart fruit tussen banketbakkersmillefeuille en een bedachtzaam afscheid nemende afdronk. Beschaafd en welbespraakt. Terwijl ik mijn proefnotities maak, kijk ik naar een foto van de wijnmaker Kevin Glastonbury die op een zonovergoten grasveld staat. Achter hem ligt een blonde vrouw – waarschijnlijk de zijne – op een kleed, twee blonde, kleine meisjes – dat zullen dan wel zijn dochtertjes zijn – met een picknickmand onder handbereik. Een fles wit en een fles rood staan ernaast. Met een een minzaam-kritische glimlach kijkt het oudste meisje naar papa Kevin die met een glas FDR1A in de hand staat. Haar jongere zusje werpt een mild verwijtende blik richting haar vader. Mama Glastonbury kijkt helemaal niet. Het kan niet anders dan dat het komt door de spijkerkniebroek die haar man aan heeft. En dan die rare, korte instaplaarsjes eronder. Had de styliste niet even kunnen waarschuwen?