‘Kijk, dat mag ik graag zien.’ Peter Gago, Chief Winemaker van het Australische Penfolds, kwam eens bij mij op visite en pakte toen de Christie’s-brochure van de tafel. Bijna honderd pagina’s met de mooiste, kostbaarste en meest zeldzame wijnen ter wereld die werden geveild. Bijzonder was dat het hier een collectie behelsde van één wijnverzamelaar. De reden van het te gelde maken van de vloeibare collector’s items was onduidelijk. Betaalpas geblokkeerd? Had de belastingdienst de Kaaimaneiland-rekening ontdekt? Of kon er simpelweg niet meer in de kelder? Het laatste lag het meest voor de hand. Dergelijke wijnverzamelaars drinken geen wijn, maar kopen het om naar te kijken. Naar alle grand-cru-classéwijnen uit Bordeaux van hun geboortejaar. Naar complete series van alle oogstjaren. Of naar alle flesmaten waarin een bepaalde wijn gebotteld is. Soms hebben ze zelfs niet eens een kurkentrekker in huis. Het nadeel van wijn verzamelen is echter dat de factor tijd een rol gaat spelen. In tegenstelling tot postzegels, schilderijen en porselein heeft wijn immers niet het eeuwige leven. Bovendien is zo’n kelder op een goed moment vol. De veiling brengt dan soelaas. Een Noorse zakenman die krap kwam te zitten – qua ruimte dan –, liet ooit 48.000 flessen uit zijn privékelder veilen bij Sotheby’s in New York. Opbrengst: 14,4 miljoen dollar. Die werd overigens direct weer geherinvesteerd – in wijn. Het wachten is nog slechts op een dependance van de Jellinek waar dergelijke wijncollectioneurs van hun verzamelwoede worden afgeholpen. De verzameldrift van ‘deze vriend van Christie’s’, zoals het voorwoord hem noemde, had geleid tot de verkoop van een door hem niet meer te nemen bastion van Franse topwijnen, ‘maar de eigenaar heeft ook een meer dan bijzondere belangstelling voor Australische shiraz, vooral Hill of Grace en Grange’, zo las ik verder. En juist over dat laatste toonde Gago zich erg tevreden. Penfolds’ vlaggenschip Grange wordt niet alleen in één adem genoemd met de grote namen van de wijnwereld, het staat ook afgebeeld op het hoogglans omslag. Een fles uit de 1995-oogst bevindt zich tussen onder andere Château Mouton-Rothschild, Pétrus en Le Montrachet van Domaine de la Romanée-Conti. Sterker nog, ‘de beste wijn onder de evenaar’ staat vooraan. Inmiddels had Gago ook een dozijn wijnen op mijn proeftafel geopend. Hij was in Amsterdam bij wijze van tegenbezoek. In 2005 was ik bij hem in Adelaide. Bovendien was hij ‘toch in de buurt’, zoals hij het zelf noemt. Twee dagen eerder was hij in Stockholm om daar een ‘recorking session’ te leiden. Daarbij kon iedereen die oudere jaargangen Penfolds bezit deze gratis van een nieuwe kurk laten voorzien. Louter voor dit doel reist Gago de hele wereld over. Sinds 1991 heeft hij ruim 90.000 flessen herkurkt, vooral Grange, maar ook Penfolds BIN 707 Cabernet Sauvignon en St. Henri Shiraz. Deze wijnen kwamen ook bij deze proefsessie op tafel, voorafgegaan door wat nederiger geprijsde. Wat ik aantrekkelijk vind aan Penfolds is dat er geen slechte wijnen in de portfolio zitten. Van een fles Grange die een kassa-aanslag van een paar honderd euro veroorzaakt, mag je ook kwaliteit verwachten. Maar vooral op de lagere prijsniveaus vind ik dat er zelfs sprake is van ‘overdelivery’: je krijgt meer wijn voor je geld dan het prijskaartje aangeeft. Inmiddels is het 2019 en maakt St. Henri Shiraz 2005 nog steeds deel uit van het assortiment van Albert Heijn. St. Henri is duidelijk aan het ouderen, maar doet dat waardig met roestbruin aan de slapen en tevens wat vijgen en zachtleren tannines in de zakken van zijn maatpak. Liefhebbers van het genre kunnen zich hierin verheugen. Maar ik vermoed wel dat ik mijn vriend Peter Gago binnenkort weer op bezoek krijg. Tijd om te herkurken lijkt het, die van Henri brak af. Voorzichtig openen dus.