Nog maar net aan tien jaar geleden dat vele boeren in de Beaujolais meenden dat ze hun beaujolaisje wel hadden geleerd: niemand leek nog geïnteresseerd in het rood van de gamay. Langzaam begint de regio onder de Bourgogne zich aan het verdomhoekje te ontworstelen. Jarenlang gebivakkeerd in de hoek waar de klappen vielen. Een combinatie van gutsende stortregens en een opdrogende vraag. Aan hun lot overgelaten wijngaarden. Miljoenen onverkochte liters. En dan heb ik het niet louter over die vermaledijde Beaujolais Primeur.

Door de vaak - overigens terechte - negatieve bejegening raakte ook het ‘echte rood’ besmet. Zelfs als deze afkomstig was uit de hogere kwaliteitsregio’s van de streek. Ooit goed in het gehoor liggende namen als Fleurie, St. Amour, Brouilly en Juliénas klonken plots als vloeken in de kerk. Argwaan gevoed door inferieure primeur. Zuinige mondjes door snibbige zuren. Het geloof dat de gamaydruif kwaliteitswijn kon voortbrengen was weg. Maar het kentert. Onze hang naar koel rood zorgt voor weer wat kleur op de wangen van de bojo’s.

Zo ook de belangstelling voor het biologisch-dynamische. En de financiële en professionele impulsen van grote en veelbelovende namen uit Bourgogne die in hun zuiderbuur een kansrijke ‘overnamekandidaat’ zien. Gevestigde namen als Jadot, Louis Boillot, Lafarge en Thibault Ligier-Belair hebben er wijngaarden gekocht. En als tegenwicht zijn er ook nieuwe, ambitieuze producenten opgestaan. Balagny, Sunnier en Rottiers meldden zich er voor actieve dienst.

Onlangs deed ik weer een mooie vondst van een domein dat ik nog niet kende: Domaine Chasselay. Daar spreken ze ook Engels zo te zien. En de taal van de liefhebber bovendien. Wild, bossige, druistige, onstuimige, levendige, ongedurige bojo. Heeft alles in zich om een publiekstrekker te worden in al die wijnbars die als paddenstoelen uit de grond schieten en het natuurwoord uitdragen.