Een vriend die trekt van Drees kan er maar niet aan wennen dat de weelde waarin hij werd grootgebracht voorgoed voorbij is. De sportauto’s zijn aan gort, de minnaressen verlept, de nachtclubs op de fles. Maar één keer in de maand, als de aow is gestort, leeft hij even weer groots en meeslepend. Dan drinkt hij een fles sjieke wijn. En dankzij mijn intensieve begeleiding begint hij langzamerhand te geloven dat sjiek niet duur hoeft te zijn. Zo dronk hij liefst witte BOURGOGNES met een afdronk vol klatergoud, maar kijkt hij inmiddels al bijna net zo blij naar z’n glas Zuid-Franse vermentino. Een oude druivensoort, vermentino, die vele eeuwen geleden al werd geroemd in Noordwest-ITALIË. Daar zijn ze nog steeds blij met ’m, net als op SARDINIË en CORSICA, terwijl ze in ZUID-FRANKRIJK zoveel van ’m houden dat er meer van ’m staat aangeplant dan waar ook. ROLLE, noemen ze ’m daar, om net te doen alsof -ie helemaal van hen zelf is en niks van doen heeft met buitenlandse import. Hij is nog niet beroemd, maar begint wel al een beetje bekend te worden. Zeker bij liefhebbers van fris wit, die wat lieflijkers willen dan SAUVIGNON. Een fijne geurt naar druiven, anijs en kamperen in de heuvels van Provence met je lief. En, zegt de vriend, flaneren langs de boulevards van Cannes en St. Tropez in de tijd dat Brigitte Bardot en ik nog jong waren.