De druif, de wijn van le p’tit rouge, de kleine rode, de wijn van talloos veel miljoenen negentiende-eeuwse Franse arbeiders. Aramon, de Zuid-Franse druif die opbrengsten tot vierhonderd(!) hectoliter per hectare kon geven, waarna de wijn ervan met de net nieuwe spoorwegen richting industriesteden werd gevoerd. Vijf liter per dag dronk zo’n lezer van Marx er wel van. Marx’ profetieën haalden het niet: het proletariaat rijdt rond in P.C. Hooft-tractors, en aramon is verelendet. Helemaal uitgestorven? Nee. Hier en daar verzetten kleine wijngaardjes zich dapper tegen rooiende boeren die luxere druiven wilden planten. En daar wordt nog wijn van aramon gemaakt. Ongefilterd, ongezwaveld, van oeroude stokken, nooit bespoten. Niet verder vertellen, voor je ’t weet is het beroemd en onbetaalbaar.Zoals bij veel oude druivensoorten zijn bij aramon noir in de loop der tijden kleurvariaties ontstaan, en zodoende zijn er ook een aramon blanc en gris. Hij is een van de vele nakomelingen van gouais, en heeft familie in Portugal: de apart genaamde druif liefje- verlaat-me-niet: amor-nāo-me-deixes. Nicolaas Klei - Wijnwijs van A tot Z