In 2017 proefde ik de 2014-oogst, de eerste viognier van wijnmaker Lazarus (ja hoor, lach maar…). Ontwikkelt zich als een wijze man, bedachtzaam en filosoferend over de diepere zin van het bestaan. Uitdiepend geel. Rijpe bloemenrobe, zacht en comfortabel. Kreeg naast een gouden medaille in Zuid-Afrika tijdens de Michelangelo-wijnwedstrijd een nog mooier compliment van een collega-wijnmaker: ‘Zo hoort viognier te zijn.’ Hoe staan de zaken er nu voor op Lazanou, naast dat er nu een biologisch-dynamische koe rondscharrelt die luistert naar de naam Lazamoo? Viognier-technisch gesproken: prima. Die 2014 bleek geen toevalstreffer dan wel een eendagsvlieg. Niks ten nadele van de chenin blanc of de witte blendwijnen van Lazarus, maar als we toch dronken moeten worden dan maar van deze witte. Dromerig, romerig, abrikozenijs, perziksap, gembersoufflé en een kaneelstokje.