Bergwit. Bianco met laagjes. Schitterend en koel als smeltwater, keitjes en kiezeltjes mee spoelend richting het dal. Daar maar even zo’n glaasje drinkend, uitkijkend naar de forel die ons door de ober, die het hier nog toeristloos heeft meegemaakt, is beloofd. Amandeltjes in de bereiding lijkt mij in deze contreien niet erg voor de hand liggen al is het een klassieke aanpak. Met venkel en tomaat uit de oven misschien waarschijnlijker. Een cantina met een ster, waar kom je die nou tegen?