Werkelijk álle alarmbellen gaan af bij het aanschouwen van de fles. Italiaanse protserigheid, gouden krullen galore. Een paar jaar geleden hadden de wijnen van Casale zelf ook veel weg van een stel foute Italianen. Volkomen over de top. Te veel opgepompt fruit. Veel te veel hout. Te veel poeha. Daarmee weliswaar een schare trouwe fans verwervend die ook graag in Donatella Versace zouden lopen. Maar de foute Italiaan heeft zijn Rolex-klok aan de wilgen gehangen en zich bekeerd tot de schoonheid van de eenvoud. Primitieve primitivo, zonder toeters en bellen. Het zoet komt van het fruit. De kruidigheid van het terroir, en niet van Axe Dark Temptation. Vindt hem persoonlijk zo een stuk aantrekkelijker.