Deze Coribante voert me direct terug naar Salento. Een paar jaar terug waren we in die contreien op vakantie, daar in de hak van de Laars. Dat doen niet zo veel Hollanders, want het is een takke-eind rijden en een handige vliegverbinding vanuit Nederland ontbreekt. Heel exclusief dus, als het ware. En dat is een voordeel, want er is natuurlijk niets erger dan op vakantie gaan in een gebied waar het wemelt van de Nederlanders. Daar zijn we het met z'n allen wel over eens; lees Grand Hotel Europa van Ilja Pfeijffer maar. Wij arriveerden vrij laat in het seizoen, na een hete zomer lang stevig doorgeproefd te hebben voor de deadline van De Grote Hamersma. Maar, aan gezelligheid gelukkig geen gebrek, het Italiaanse toeristenseizoen is in augustus namelijk op zijn hoogtepunt. God, wat zijn de Italianen toch hartelijk en amicaal. Er werd gelachen, goed gegeten en gedronken en vriendschappen gesloten voor het leven. Bij het zwembad, op het strand, op straat, in de restaurantjes. Wij zaten ernaast en keken ernaar, nog een bordje anti pasto en een karaf huiswijn wegwerkend. Blonds have more fun, mwah. Licht depressief en tien kilo zwaarder keerden we na drie weken terug naar een druilerig Amsterdam. Heerlijk tussen de Hollanders! Glaasje Coribante erbij, en je bent klaar. Net zoals daar: krachtig welwillend rood, met kersen en bramen, soepel bewegend tussen de zoethout en vanille. Voor een Zuid-Italiaans zacht prijsje.