Chileens experimenten met cabernet franc bereiken mondjesmaat de oude wereld. Criticasters gnuiven: is helemaal niks. Leuk dat die Zuid-Amerikanen zo goed met cabernet sauvignon en merlot uit de voeten kunnen maar met die cab franc maken ze parodieën op the real thing, menen ze. 

Kunnen we ons enigszins in vinden. Dat is te zeggen: als we cabernet franc uit de Loire als benchmark gebruiken.

Diep-fundamentalisten uit die hoek kunnen inderdaad ook beter weg blijven bij deze Floresta. Immers, zoals cabernet franc uit de Loire smaakt, zo smaakt er maar een. Rood als een stoere kabeltrui. Stevige handen. Oprechte blik. Koersvast. Gedragen door een natuurmens. En dan toch die belangstelling voor al dat leuke, kleine rode en blauwe fruit. De besjes. De bramen. Maait het gras met een zeis. Sabbelt op een sprietje. En eet groene paprika bij wijze van snack.

Enfin, dat is Floresta allemaal niet. Toch is het wel degelijk cabernet franc. Met wat meer zonuren, zonder regenpak en thermisch ondergoed en minder streng. Het rode en zwarte fruit is toeschietelijker, de paprika naar zoet gebrand, nadrukkelijk bittere chocola in deze editie en de afdronk fijn toeschietelijk.

‘Makkelijker?’ het zijn uw woorden.

Floresta is nog steeds geen kopjes gevende allemansvriend.