We zijn in Valencia maar laten we beginnen in Montpellier, kweekvijver van jonge, grensverleggende tevens tot de verbeelding sprekende wijnmakers in Europa.

Ziehier Rafael Cambra die na zijn opleiding (en stages in Bordeaux en Rioja) de kans kreeg (en greep) om twee percelen wijngrond te pachten in zijn eigen Valencia. Voor rood (zie ook daar) en ook voor wit, waarop hij onder andere malvasia plantte.

Nu wil die nog wel eens uitpakken (hoewel: uitschenken is een betere duiding) als bleke saaineus maar Cambra had heel andere plannen met deze druif. Hij pushte ‘m richting een puntige, pinkelende, levendige blanco. Tintelend van het witte fruit, knisperappel, zinderende zuren en een hoge revitaliseringsfactor, van smaakpapillen en humeur. Bevalt ons nog beter dan de vorige oogstjaar die we beoordeelden door een verdiepend bittertje.

Ook de portemonnee toonde zich weer tevreden: dit is echt geen geld.