Het graf van Hermann Müller te Thurgau, Zwitserland, is geen bedevaartsoord. Verzakt, bemost, en besmeurd met een klodder ketchup en een plasje breezer dat uit wat verroeste blikjes drupt. Van druif RIESLING kun je grootse wijnen maken. Groots en imponerend. Hermann Müller wilde riesling wat toegankelijker maken. Zijn kruising met madeleine royale, een ondanks haar vorstelijke naam obscure en door niemand betreurde inmiddels uitgestorven druif, had in 1882 succes. Alleen niet zoals hij het bedoelde. Druif müller-thurgau geeft hoge RENDEMENTEN en wordt ook rijp in een kil klimaat, maar z’n wijn is nou niet bepaald krachtig en karaktervol. Een druif voor het naoorlogse Duitsland dat vooral gericht was op het produceren van veel goedkope slobberwijn. Müller-thurgau was een kleine eeuw na z’n ontstaan ruimer aangeplant dan riesling in Duitsland, maar z’n lafzoete wijn vulde literpakken op de onderste schappen. Toch weet een enkele wijnboer van de inmiddels verguisde müller-thurgau wijn te maken die fijner is dan z’n schepper ooit durfde dromen. Kittig geurend naar dauw, druiven en het prille voorjaar. Rijp fruit in perfecte harmonie met ranke zuren. De aristocratie van nobele riesling, met toegankelijke bonhomie.