Masùt da Rive. Op een foto zie ik drie mannen op een terras met een fles wijn voor zich op tafel. Ik krijg Hans Aarsman neigingen, de foto-detective. De fles op de tafel is niet deze. Het etiket is anders. De rosé is het zeker niet. Het is een witte. Zodoende valt ook de enige rode af die ze maken, een merlot, een druif die het in het noorden ook goed doet. Dan moet het hun chardonnay of hun pinot grigio zijn. Ik neem aan dat het niet de eerste is. Waarom zouden ze kiezen voor een druif die over de hele wereld wordt aangeplant?

Je ziet dat ze trots zijn op hun wijnen, op wie ze zijn: de drie van de vier generaties die al wijn maken op Masùt da Rive. Opa, vader, zoon? Waar is nummer vier? Al vertrokken naar de eeuwige wijngaarden? Nog een glas halen? Of wellicht nog te jong? Ze lachen. Kijken tevreden. Als het deze wijn is die ze in het glas hebben waarmee ze toosten hebben ze daar alle reden toe. Duurzaam geproduceerd. Op een unieke manier van ongedierte ontdaan met een speciaal ontwikkelde machine. Geen onkruidverdelgers gebruikt, dat spreekt. Hand geplukt, ook dat. De inspanningen waard. Vaste waarde in de Gambero Rosso (de hoogst haalbare notering: tre bicchieri, drie glaasjes), de toonaangevende wijngids van het land. Thans ook te genieten in het Nederlandse. Schenk ook vast drie glaasjes in. Voor u zelf. Voor uw vrouw. En ik drink graag mee. Mandarijn, perzik, peer, abrikoos, amandelspijs van de luxe banketbakker, en nu we daar toch zijn: limoenmeringue.