Het is nog maar een jaar of vijftien geleden dat een Vlaamse journalist lelijke dingen over ons zei. Niet over onze voetballers. En ook niet over onze interpretatie van Vlaamse friet. Het waren onze wijnmakers die het moesten ontgelden. ‘Te koud, te nat, te plat. Nederland is geen wijnland’, schreef hij in een artikel. Destijds kon ik hem niet helemaal ongelijk geven. Veel wijnen verlangden wel een enorme vaderlandslievendheid om de fles te legen.

Maar wat is er in korte tijd veel veranderd. Want inmiddels vindt Nederlandse wijn gretig aftrek. Sterrenrestaurants prediken Hollands glorie op de wijnkaart. Onze nationale luchtvaartmaatschappij schenkt wijn van Nederlandse bodem in de World Wide Businessclass. En een wereldberoemde Engelse wijnschrijfster noteerde na een proeverij van ‘onze wijnen’: ‘Ik ben verrast over hoe goed deze gemaakt zijn.’ Ondertussen wordt er in al onze provincies wijn geproduceerd door bijna tweehonderd wijnboeren, jaarlijks goed voor meer bijna twee miljoen flessen.

Hoe kan het nou dat Nederland toch nog vrij plots serieus wordt genomen? Daar zijn meerdere redenen voor. Zo weten we ondertussen welke druiven hier het ’t beste aarden. Bovendien beginnen we letterlijk ook de vruchten te plukken van de klimaatverandering. Daarbij komt dat steeds meer Nederlandse wijnmakers niet eigenwijs zelf een beetje blijven zitten hobbyen maar luisteren naar wat goede adviseurs te vertellen hebben.

Een daarvan is Stan Beurskens. Niet alleen maakt hij op zijn eigen St. Martinus in Limburg prachtwijnen maar zijn op de Wijnuniversiteit van Geisenheim opgedane kennis deelt hij met zijn collega’s in het land. Ook mengt hij zich graag onder de wijnimporteurs. Samen met Verbunt Verlinden – tevens bekend van Wijnkring – maakte hij deze blend bijvoorbeeld, Texere dat letterlijk ‘weven’ betekent. Perzik, nectarine, rijpe appel, vlierbessen en limoen vormen nu een geheel  Geen weeffoutje in te bekennen. Of het moet de prijs zijn die een enigszins chauvinistische portemonnee verlangt.