Laten we maar weer eens in de tijdmachine stappen. Daar krijg ik vaak dorst van. In dit geval omdat ik terugreis naar 1380 om Jean Boulay te ontmoeten, eigenaar van Clos de Beaujeu. Hij keek op van mij: nog nooit een laptop gezien. Ik keek op van de Loire, destijds dé streek voor rood. Tot de phylloxera, de allesvernietigende druifluis, de ranken van pinot noir als dagschotel zag. Daarna pas: epicentrum voor sauvignon blanc, met name Chavignol waar de familie Boulay 11 hectare bezit. Thans aan het roer: Gérard.

Natuurvorser: biologisch werkend sinds 1990.

Wijnfilosoof: 'Ik wil niet dat het druivenras zich rechtstreeks in mijn wijn uitdrukt. Ik geef de voorkeur aan de complexiteit van terroir boven aroma's van rassen'. 

'Surveillant" zoals hij zichzelf noemt: 'Ik zorg er alleen maar voor dat er niets misgaat. Ik wil de wijn wil laten leven. Daarom wil ik me niet bemoeien met het natuurlijke proces: "C’est la nature qui fait le vin." ' 

Geliefd bovendien (of misschien wel daardoor) bij de Wijnschrijfmachtigen dezer Aarde. Jancis Robinson zegt bijvoorbeeld over het domein: 'De stijl van Boulay is een wereld verwijderd van de gangbare, verfrissende, veelal niet memorabele norm. Deze wijnen kun je echt vergelijken met een witte bourgogne. Niet qua geur en smaak maar in termen van voldoening en complexiteit.'

Kortom, ik was wel benieuwd wat er in het glas kwam. 

Kort en goed: ontroerend goede Sancerre. Misschien ook omdat Het Bittere Kruid van Marga Minco de eerste associaties waren die zich aandienden. Bitters van witlof, grapefruit, anijs. Een dundoek van wit fruit. Verkwikkende kalklagen. Millefeuilles de citron et mineralité. 

Hoe zou Jean 'm hebben gevonden als hij als hij de proeve van bekwaamheid had kunnen proeven van zijn achter- achter-achter-achter-achter kleinzoon?