Vorig jaar uit hetzelfde oogstjaar de niet-riserva geroemd. Geweldige wijn uit een droog, heet jaar dat op de valreep hulp kreeg door regen in september. Donker fruit. Kersenlikeur. Cassis. Fijne bitters. Van cacao. Gebrande koffieboontjes. Voortdurende zuren. Flink doorpakkende tannines. Klassieke brunello. Scoorde een dikke 9 in De Grote Hamersma 2018. Zodoende met de nodige belangstelling de riserva geproefd. Een hoogmis van donkere partijen. Een verduisterde zijbeuk van een godshuis waar zwarte magie wordt gepredikt. Teer en trekzalf op een gelooide huid. Kogellagervet. Zwarte bekleding van een oldtimer Alfa Romeo die veertig jaar geleden onder zeildoek in het achterste deel van een garage aan zijn lot is overgelaten, de banden plat maar zijn uitstraling nog vol leven. Klustertannines die bramen, zwarte bessen en donkere kersen beschermen als een kuras van plaatstaal. Mevrouw Hamersma had toevallig scottata gemaakt, runderhaas dat dun gesneden op rucola een minuutje in de hete oven mag om de ergste kou uit de lucht te krijgen. Hypereenvoudig gerecht met een monsterwijn: supercombinatie.