Nog maar een keer over Jean-François Ganevat dan. Al zo vaak bezongen. Door anderen. En door mij. Heeft zo’n beetje in zijn uppie de Jura weer op de wijnkaart gezet. Door het maken van pure vin nature. Puur vergist druivensap. Eigen gisten. Geen enzymen. Geen extractie. Het liefst niet oversteken van vat naar vat. Niet het heersen over het wijn maken maar het beheersen van het wijnmaakproces. Inderdaad, kan nog weleens fout gaan. Maar als het goed is gegaan heb je ook wel wijn in zijn meest pure vorm in het glas. Ook de inzet van zwavel wordt tot het minieme, minieme van het minimale beperkt. Hoogstens een minizuchtje pal voor botteling, om de wijn pront en gezond op de plaats van bestemming te laten aankomen. Wijnbeheerser Ganevat is een ‘natuurfundamentalist’. Maakt een prachtige, afgewogen range wit en rood. Met eigen druiven en met fruit van discipelen die zijn geloof aanhangen. Neem bijvoorbeeld deze De Toute Beauté. Wat is dat nou eigenlijk? Gamay nota bene. Druiven gekocht van kameraden in Fleurie en Moulin-à-Vent. Maar dat is toch in de Beaujolais? Kijk aan, we hebben een vinoloog in de zaal. Kan die dan ook petit béclan, gros béclan, geusche, argant, peurion, portugais bleu, isabelle en enfariné plaatsen? Niet meteen? Rekenen we toch goed. Zijn namelijk onalledaagse, soms zelfs verboden soorten uit de Jura. Het hele eclectische handeltje is door Ganevat in trossen in afgesloten houten vaten gedaan, zodat ze eens fijn met elkaar konden kennismaken. En deze macération traditionelle heeft verbluffend goed uitgepakt. Spontane gisting, belletjes blazen, ongetemd en ongeremd. Aangename stallucht. Bospercelen op donkere grond. Elfenbanken op rij. Verloren gewaande geuren en smaken. De fijnheid van gamay. Het onbekende van het onbekende Jura-jargon. Neem een gevorderde tong mee. Slechts die spreekt de taal van het ongerijmde.